ՆԱՀԱՆՋ ԵՐԳՈՎ

Քաղաքամերձ անտառ և այգիներ կային,

Որ ինձ համար դարձան արվեստանոց սիրո...

 

Թե մինչև իսկ կայիր դու ինձանից առաջ՝

Ես քեզ միանգամայն նորի՛ց ստեղծեցի,

Քեզ տվեցի նո՛ր կերպ՝

Ըստ իմ սիրո: 

 

Ու երբ քաշված մի կողմ՝

Քեզ նայեցի հեռվից,

Սառած իմ աչքերը միանգամից դարձան

Անշեղ հիացմունքի կրակարան երկու:

 

Ո՞վ չի սքանչանում իր իսկ ստեղծածով...

 

Իրոք. այդ ես էի, որ քեզ ստեղծեցի,

Այդ ես էի, որ քեզ կյանք տվեցի կյանքում:

Եվ վաղ թե ուշ պիտի դու ապրեիր

Քո առանձի՛ն կյանքով:

 

Եվ ապրեցի՜ր:

 

Իսկ ես միայն մարդ եմ:

Ես աստված չեմ բնավ,

Որ բարկանամ հանկարծ և որոշեմ.

-«Ե՜ս տվեցի քեզ կյանք,

Ես էլ ետ եմ առնում»...