ԵՌԱՁԱՅՆ ՊԱՏԱՐԱԳ

Երկնքից առկախ մի լեռնակղզի՝

                  Հայաստան Աշխարհ:

 

Երկնքից առկախ այդ լեռնակղզու ուղիղ կենտրոնում՝

երկու զանգ հսկա և անձեռագործ:

Եվ այնքա՛ն հսկա, այնքա՜ն վիթխարի,

որ չէին կարող որևէ կեռից ոչ մի կերպ կախվել,

ուստի, պարզապես կործված են հողին:

 

                  Անունն՝ Արարատ

                           կամ

                  Սիս ու Մասիս:

 

Նրանց ռումբաձև զույգ լեզվակները խրված են հողում

և, խարսխի պես, հասնում են մինչ հրահեղուկի մթին հատակը:

 

Ու երբ գործում են այդ լեզվակները՝

երկրաշարժային բոլոր սարքերը

իրենց տագնապն են արձանագըրում

լրագըրերի գունատ երեսին՝

                  սև-սև տառերով...

                  Իսկ ով ունկ ունի,

                  հավատո բլթակ՝

նա լսում է միշտ և նրանց ձայնը,

                  ղողա՜նջը նրանց:

 

Եվ ես չե՛մ, ոչ էլ դո՛ւք եք ղողանջում.

Սիսն ու Մասի՜սն են ղողանջում անվե՛րջ-անդադա՛ր-անդո՛ւլ:

Գողթան երգերի չափ ու կշռույթով,

բամբ բամբիռների նվագակցությամբ,

շարականների ելևէջներով պատարագատու՝

Սիսն ու Մասիսն են ղողանջում անվե՜րջ-անդադա՜ր-անդո՜ւլ.

                  ով ունի ականջ,

                  բլթակ հավատո՝

                  նա լսում է միշտ,

լսում է նրանց զանգը երկնաչու,

որ թարգմանվում է լոկ երկու բառով՝